تبیین قاعده تفرد در قرآن و نهج البلاغه
رضا کریمی | پنجشنبه, ۴ خرداد ۱۳۹۶
نوعی سلوک در نامه31 نهج البلاغه است که می توان نام آن را «قاعده تفرد» گذاشت: تَفَرَّدَ بِی دُونَ هُمُومِ النَّاسِ هَمُّ نَفْسِی. یعنی زمانی که انسان به «فردیت» خود بپردازد و مصداق آیه «علیکم انفسکم» شود.
چنین کسی به‌تعبیر امیرالمؤمنین به تفرد رسیده است و‌امور خود را به صورت «محض» و «جدی» و دور از دیگران و‌هوای نفس پیگیری می کند:
- ۰ نظر
- ۰۴ خرداد ۹۶ ، ۰۸:۲۰